Όταν έφτασα στο Σούνιο ήταν ήδη απόγευμα. Ο ουρανός είχε εκείνη τη γαλήνη πριν τη δύση. Τη σιωπή που προμηνύει κάτι ιερό. Πάρκαρα λίγο πιο πίσω και άρχισα να περπατώ προς τον ναό του Ποσειδώνα. Ο αέρας μύριζε θυμάρι και αλμύρα κι όσο πλησίαζα, ένιωθα πως το βλέμμα μου καθάριζε σαν να γινόταν κι αυτό κομμάτι του τοπίου. Ο ναός...

Ήταν ένα από αυτά τα βράδια που το σώμα σιωπά αλλά το μυαλό δεν ξεκουράζεται. Επέστρεφα σπίτι. Ο δρόμος άδειος, τα φώτα διάσπαρτα… Άνοιξα το παράθυρο. Άφησα τον αέρα να χτυπά το πρόσωπό μου, τη μουσική να γεμίζει το αυτοκίνητο και είπα στον εαυτό μου: θα το απολαύσω αυτό το βράδυ… Δεν σκεφτόμουν τι με περιμένει το επόμενο πρωί. Μόνο...