Υπάρχουν στιγμές που δεν ταξιδεύεις για μην σου ξεφύγει τίποτα… Κάποιες στιγμές ταξιδεύεις για να σταματήσεις… Έστω για λίγο…

Για να σταθείς απλώς εκεί, μπροστά στη θάλασσα του Ταντουσάκ στο Κεμπέκ και να ακούσεις την ανάσα μιας φάλαινας που αναδύεταιμε τον δικό της ρυθμό στην επιφάνεια.

Η στιγμή κρατά μερικά δευτερόλεπτα αλλά είναι αρκετά για να θυμηθείς πως η ζωή δεν είναι πάντα κίνηση. Είναι και παύση.

Στον Ανατολικό Καναδά, εκεί όπου ο ποταμός Σαιν Λωράν συναντά τον Ατλαντικό, η φύση επιβάλλει το δικό της ρυθμό.

Οι φάλαινες δεν βιάζονται. Δεν προσπαθούν να φτάσουν κάπου. Κολυμπούν με μια μεγαλοπρέπεια που θυμίζει την ουσία του dolce far niente: το να υπάρχεις χωρίς να εξαντλείς τον εαυτό σου στο κυνήγι του χρόνου.

Στη μικρή βάρκα που φεύγει από το Ταντουσάκ, κανείς δεν μιλά πολύ. Το μόνο που ακούγεται είναι το νερό που σπάει απαλά στην πλώρη και η σιωπή. Αυτή η σπάνια, σχεδόν ιερή σιωπή, που σε κάνει να νιώθεις ότι ανήκεις ξανά στη ζωή σου.

Η φάλαινα εμφανίζεται τη στιγμή που εκείνη αποφασίζει, εκτοξεύει έναν πίδακα αέρα, και ξαναβυθίζεται με την δική της χάρη. Όλα διαρκούν για λίγα μόλις δευτερόλεπτα, μα αυτά τα δευτερόλεπτα είναι η ίδια η ουσία του να μην βιάζεσαι.

Το dolce far niente δεν είναι απραξία. Είναι μια πράξη συνειδητής παρουσίας.

Είναι το να αδειάζεις από τις φωνές του κόσμου για να ακούσεις το δικό σου βάθος.

Και εκεί, μέσα στη βάρκα, ανάμεσα σε κύματα και ουρανό, καταλαβαίνεις ότι η φύση είναι ο μόνος δάσκαλος που χρειάζεσαι:

να κινείσαι με ρυθμό φάλαινας, να αναπνέεις αργά, να ζεις χωρίς άγχος να “προλάβεις”.

Ίσως αυτό να είναι το μυστικό των μεγάλων ταξιδιών. Όχι να συλλέγεις μέρη, αλλά στιγμές όπου δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να νιώσεις πλήρης.