Όταν έφτασα στο Σούνιο ήταν ήδη απόγευμα. Ο ουρανός είχε εκείνη τη γαλήνη πριν τη δύση. Τη σιωπή που προμηνύει κάτι ιερό. Πάρκαρα λίγο πιο πίσω και άρχισα να περπατώ προς τον ναό του Ποσειδώνα. Ο αέρας μύριζε θυμάρι και αλμύρα κι όσο πλησίαζα, ένιωθα πως το βλέμμα μου καθάριζε σαν να γινόταν κι αυτό...
Ήταν ένα από αυτά τα βράδια που το σώμα σιωπά αλλά το μυαλό δεν ξεκουράζεται. Επέστρεφα σπίτι. Ο δρόμος άδειος, τα φώτα διάσπαρτα… Άνοιξα το παράθυρο. Άφησα τον αέρα να χτυπά το πρόσωπό μου, τη μουσική να γεμίζει το αυτοκίνητο και είπα στον εαυτό μου: θα το απολαύσω αυτό το βράδυ… Δεν σκεφτόμουν τι με...
Υπάρχουν χώρες που τις θυμάσαι για τα τοπία τους. Κι άλλες που τις θυμάσαι για το φως τους. Στην Ελλάδα το φως και το τοπίο δεν χωρίζονται. Η Ελλάδα είναι μια κατάσταση φωτός μέσα στο τοπίο. Το φως της δεν στέκει ποτέ μόνο του. Ζει πάνω στην θάλασσα, στα σπίτια στις πέτρες, στα βλέμματα των...
Το φθινόπωρο κατεβαίνει στη Βουλιαγμένη αθόρυβα. Ο ήλιος χαμηλώνει λίγο νωρίτερα, τα χρώματα μαλακώνουν, κι ο αέρας έχει εκείνη τη λεπτή μελαγχολία που σε κάνει να αναπνέεις πιο βαθιά. Δεν υπάρχουν φωνές από τουρίστες ούτε ουρές στα μαγαζιά. Μόνο η θάλασσα που παραμένει πιστή στο ραντεβού της σαν να σου μιλάει σε χαμηλό τόνο. Κάθομαι...